|
Jacqueline Ontmoet . . . |
||||
|
. |
||||
|
Onthaasten op Schoterzijl |
||||
| Vrijdagmiddag stond het in de planning om in een natuurlijk
vakantiegebied van Lemsterland te gaan kijken. Schoterzijl. Familie Bos
heeft daar verscheidene recreatie mogelijkheden. Camping ’t Sluisje,
Jachthaven Schoterzijl, en natuurlijk Café Bos. Eerst was ik nog even met
mijn moeder in Lemmer om te helpen met de boodschappen. Daar kwam ik bij
toeval een van de drie dochters, Karin Bos en vriend Maurice Koerhuis
tegen. Zij gingen net weer naar Schoterzijl en ik mocht wel even mee
rijden. Toen we aankwamen gingen we over het dijkje langs de achteringang
naar binnen. Via de trap naar boven door de keuken richting woonkamer. De
keuken zag er netjes uit. In de woonkamer verbaasde ik me er even over dat
de weg op dezelfde hoogte ligt. Dat komt doordat het huis tegen de dijk
gebouwd is. De dijk die vroeger de Zuiderzee tegen hield.
In de woonkamer kreeg ik een stuk watermeloen van Karin, lekker met het warme weer. Daar kwam moeder Bos al aan. Ik had even getwijfeld of Schoterzijl nu wel of niet bij Friesland hoorde. ‘Dat is ook niet zo raar’ zei mevrouw Bos. ‘De ene helft van onze camping ligt in Friesland en de andere helft in Overijsel’. Het ligt dus net op de scheiding’. Vanuit de woonkamer is het een prachtig uitzicht over de camping en de weilanden. En op de achtergrond de bossen van Kuinre. ‘Schoterzijl is maar klein, het is ook geen dorp maar een streek’ verteld mevrouw Bos. ‘Daarom staan er in plaats van blauwe, witte naamsborden . Willem Bos is nu tien jaar eigenaar van het familiebedrijf dat al vijfendertig jaar bestaat. Willem Bos en zijn vrouw, werkten al in het bedrijf van Willem zijn ouders mee voordat het echtpaar de firma overnam. Daardoor zijn er bij de overname geen grove veranderingen geweest. ‘Als je een bedrijf van je ouders overneemt, zet je nou eenmaal niet de hele boel op de kop’ aldus mevrouw Bos. In de keuken word nog de Hollandse pot gekookt. Café Bos ligt Langs de Zuiderzee route voor fietsers. Een mooi punt voor een rustpauze. Een bakje koffie kost er één euro en vijfentwintig cent. Een wandeling over de camping Op de Camping, waar bijna alle stacaravans aan het water staan, kwam ik het echtpaar Mans tegen. Om hun stacaravan is het één grote bloemenzee. Heel veel Afrikaantjes, grote koppen van dahlia’s en nog veel meer soorten. De Afrikaantjes kweekt meneer Mans zelf. Langs het smalle paadje een hele rij met aardbeien. Meneer mans vertelde dat het een goed jaar voor de aardbeien is. ‘Elke dag heb ik er een schaaltje vol van’. En met een brede glimlach: ‘samen met mijn vrouw eet ik elke ochtend beschuitjes met aardbeien’. Ik vroeg aan meneer en mevrouw Mans wat hen nu zo trekt in Schoterzijl. ‘O, dat is niet zo moeilijk’. ‘Het water natuurlijk, al had dat wel wat dieper gemogen'. ‘Maar, als je hier ’s avonds staat en de mist komt in de verte bij Lemmer op, de zon gaat onder, en dan komt de maan op’. Nog enthousiaster: ‘dat is toch zo prachtig, de stilte en de vogeltjes, geweldig’. ‘Op de camping is ook een goede sfeer, binnenkort gaan we weer met elkaar barbecuen. Meneer en Mevrouw Mans hebben een heel gezellig plekje. De hond, de poes en de papagaai zijn ook mee op vakantie. Omdat mevrouw Mans naar het ziekenhuis moest waren ze net van plan om naar huis te gaan. De poes had al zoiets in de gaten en had zich onder het bed verstopt. Hij had er geen zin in. Bij een volgende stacaravan zie ik ook een pot met Afrikaantjes staan. ‘Die heb ik gehad van meneer Mans’ verteld Karel, de eigenaar van de caravan. ‘Dat staat zo gezellig voor mijn visite zij hij’. Een praatje bij het water Langs het water staan bomen die hun takken als een sluier over het water laten hangen. Net de achtergrond van een sprookje. Het was op enkele vogels na stil. Bij het sluisje zag ik twee mensen langs het water zitten. Het was het echtpaar Wijngaard. Ze waren met hun boot ‘Stortemelk’ op doorreis. Vanaf hun woonplaats Munnikendam via Sneek, Joure en Echtenerbrug waren ze in Schoterzijl terechtgekomen. Even genieten van de rust. Vooral het laatste stukje vanaf Echtenerbrug tot Schoterzijl vond mevrouw zo heerlijk. Er is door de sluizen en brugjes een doorvaarhoogte van 2.65m. De hoge boten komen hier dus niet. ‘Dat vind ik echt een voordeel’ vertelde mevrouw Wijngaard. ‘Omdat hier niet zo heel veel langskomt, ziet alles er nog zo prachtig natuurlijk uit’. ‘Op het water doet iedereen ook lekker rustig aan, op een enkele boot na’.
Er komt net een boot met een rotgang voorbij varen. De boten aan de steigers zwiepen heen en weer. ‘Die is dus nog steeds niet aan het onthaasten’, aldus Wijngaard. ‘Mensen hebben tegenwoordig zo’n haast’. ‘Zelfs als ze met een boot op vakantie gaan is alles gepland.’ ‘Daarom moeten ze zich rot haasten van punt A naar punt B om op schema te blijven’. ‘Wij gaan gewoon varen en zien wel waar we langskomen’. ‘Nu zijn we toevallig in Schoterzijl terechtgekomen en gaan we lekker een hapje eten bij café Bos’. Groetjes, Jacqueline |
