Jacqueline Ontmoet robert mc donald

Jacqueline Ontmoet . . .

Robert McDonald 'Superman'

Zoals ik normaal gesproken voor een stukje ‘Jacqueline ontmoet…’ op pad ga, kwam de ontmoeting dit maal bij mij. Op het veldje tegenover mijn huis staat al tijden, tussen enkele andere koopwaren, een oude houten boot gestald. Dit trekt nogal eens mensen met vragen, en aangezien wij er het dichtst bij wonen komen die meestal eerst bij ons terecht. Zo ook deze keer. Er kwam een man die ik al een poosje om de boot zag lopen bij ons voor het raam staan. Zoals gewoonlijk liep ik even naar buiten om de man te woord te staan. Dit in mijn gebrekkige Engels want het bleek een Amerikaan te zijn. De Amerikaan, Robert McDonald genaamd, vertelde dat hij zijn 32^e record voor het Guinness book of Records probeerde te behalen. Dit keer door een Viking schip te bouwen van vier meter lang, uit ijslolly stokjes! En daar vervolgens ook nog eens de oceaan mee over te steken! En om dit schip te kunnen bouwen hoopte hij de ribben van dit wrak te gebruiken als mal voor de ijslolly stokjes.

Nu zult U misschien wel begrijpen dat mijn nieuwsgierigheid behoorlijk geprikkeld werd en ik meer wilde weten. Wie gaat er nou weer met een bootje van ijslolly stokjes de Oceaan over? ‘Als je iets echt wil kan alles’ stelde mijn bezoeker overtuigend. ‘En ik neem trouwens een vaartroute èèn kilometer langs de kust, dus dat scheelt al een groot risico’. ‘Voor dit idee dat ik heb is nog geen categorie in het Guinness book of Records, ‘zo vertelde hij, ‘dus ik bepaal zelf de regels’. Ik wist zo èèn twee drie niet van wie het oude bootje was. We spraken af dat ik de eigenaar zou vinden, in ruil voor een interview.

Robert McDonald kwam zoals afgesproken een week later langs voor het interview, onder zijn armen had hij vier grote mappen die ik uitgebreid heb doorgespit. Allemaal krantenknipsels door zijn hele leven heen. Hij is geboren in Tallahassee in Florida waar hij ook op school heeft gezeten. Zijn schooljuffrouw zij altijd tegen hem dat hij vast putjesschepper zou worden, maar Robert bleef volhouden dat hij een soort ‘Superman’ zou worden. Toen hij van school af kwam is hij bij grote stuntmannen terechtgekomen en heeft daar veel van geleerd. Zo is hij ook in de filmwereld gekomen. Voor de eerst keer heeft hij zijn stuntwerk kunnen laten zien in de film ‘Bluesbrothers’. ‘Nu doe ik alleen nog gekke dingen voor goede doelen, vooral voor kinderen’, zo vertelde Robert mij. ‘Die lerares heeft haar woorden trouwens nog wel een keer terug genomen’.

©J.P.Zitman.

Jacqueline ontmoet ....
Robert Mc Donald

Nieuwsgierig vroeg ik hem hoe hij op het idee komt om een boot uit ijslolly stokjes te bouwen? ‘Well,’ begon hij op z’n Amerikaans te vertellen, ‘ik woon nu met mijn vrouw die onderwijzeres is, en ons zoontje Robbie in Emmeloord. Op een dag kwam mijn zoontje met een vriendje thuis van school met een paar ijslolly stokjes’. ‘Kan pappa hier niet eens iets mee doen?’ Was de vraag van zijn nu tien jarige zoontje, ‘die dingen liggen overal op straat’. ‘Ga maar inzamelen!’, had vader geroepen. Robert Mcdonald heeft uiteindelijk van 17.881 ijslollystokjes een schaalmodel scheepje gebouwd, die nu te bezichtigen is bij Zeilmakerij Lampe in Emmeloord. Dit heeft ervoor gezorgd dat een meneer uit St. Nicolaasga 16.000 stokjes voor hem verzameld heeft. Zo is hij op het idee is gekomen om een boot te bouwen van tien miljoen stokjes. Op dit moment is het hele project nog een ‘open boek’ zoals Mcdonald het noemt. ‘1 september is de officiële start van de bouw, en 30 april 2004 wil ik te water’. Waar hij te water gaat weet hij nog niet, hij laat het meestal aan de kinderen over die vrijwillig meewerken aan zijn projecten. ‘Lemmer zou wel leuk zijn trouwens’.

Op dit moment is er in Bant door de familie van Wegen een ruimte beschikbaar gesteld. Waar hij vast wat proef dingetjes aan het maken is. Verder zijn er al wat sponsors waaronder Ola, van de ijsjes en Bison voor de lijm. Ik heb met de medewerkster van Bison gesproken die over dit project gaat. Ze vertelde me dat ze Robert McDonald gingen sponsoren door de houtlijm te geven. Ook geven ze een soort handzeep waarmee je de lijm van je vingers kunt halen zonder water te gebruiken. Ola levert de ijslolly stokjes.

In een van de grote mappen die tijdens het interview voor me op tafel lagen, stonden krantenartikelen over een groot project dat Robert tien jaar geleden heeft gehad in Oosterwolde. Het ging toen om een enorme vlieger waar hij ook weer een record mee heeft verbroken. Omdat ik erg nieuwsgierig ben ingesteld, ben ik in Oosterwolde wat gaan rondbellen. Benieuwd of er mensen waren die bij dat project betrokken zijn geweest. Dat viel nog niet mee omdat het meer dan tien jaar geleden had plaatsgevonden. Zo heb ik een leuk gesprek gehad met boer Hoekstra, op wiens land de vlieger uiteindelijk de lucht in is gegaan. De boer wist het zich nog heel goed te herinneren. Een buurjongetje die veel heeft geholpen met het bouwen van de vlieger had daar een hoop lol mee gehad, zo vertelde Hoekstra. Ik vroeg wat hij nog wist van Robert McDonald zelf. Hoekstra vertelde dat hij zich Robert herinnert als een èchte Amerikaan. Wel wat overdreven, zoals Amerikanen nu eenmaal zijn, maar ontzettend enthousiast in de dingen die hij deed. ‘En allemaal voor een goed doel voor kinderen’. De boer vertelde ook dat Robert een aantal keer zijn trekker had geleend om de vlieger uit te proberen. ‘Maar, bij de grote finale is er wel een grote truck gekomen om dat enorme ding de lucht in te krijgen’. ‘Was het nog een beetje druk bij die grote finale?’ Vroeg ik. ‘O, zeker, het zag echt zwart van de mensen, het is hier langs de vaart heel ruimtelijk, maar overal stonden auto’s en liepen mensen. En er was veel pers’. Of er ook tv bij was herinnerde hij zich niet meer maar de hele gebeurtenis stond hem zeker nog bij.

‘Twee dagen later stond hij voor de deur met een enorme slagroomtaart’. ‘Zijn vrouw had die speciaal gebakken om te bedanken voor het lenen van de trekker en het gebruik maken van het land’. ‘We zijn ook nog een keer bij hem thuis geweest, zijn zoontje was toen nog heel klein’.

De oude boot kon ik helaas niet voor Robert McDonald loskrijgen. De eigenaar wilde het wrak toch zelf proberen te restaureren en zou hem binnenkort wel weg halen. Nu zat ik een beetje met een schuld gevoel omdat ik nu wel een interview had, maar hij geen onderdelen van het bootje. Het maakte Robert McDonald niet zo veel uit, ‘Er zijn nog mogelijkheden zat!’, Stelt hij enthousiast. Dus stelde ik voor iets anders voor dit project te doen en vroeg wat hij nog meer nodig had. ‘Gebruik je fantasie, daar is het hele project op gebaseerd’ zij hij met schitterende ogen. ‘Iedereen die ideeën heeft is welkom’.

Robert McDonald is nog steeds op zoek naar vrijwilligers, iedereen is welkom, maar vooral mensen met kennis van boten bouw. Alle informatie over Viking boten en vooral hoe deze gebouwd worden zijn zeer welkom. Wellicht zijn er mensen met tips over wat je allemaal moet meenemen om een behoorlijke vaart te kunnen maken. Robert McDonald wil de overkant graag halen, maar is geen ervaren schipper. Of lijkt het je leuk om ook echt aan dit schip mee te werken, dan kan dat ook. Als je ijslolly stokjes wilt plakken is dat eigenlijk al genoeg. Je moet wel wat ouder zijn in verband met de lijm. Ik hoop dat de sympathieke Amerikaan volgend jaar weer een record heeft behaald voor het Guinness book of records. Belangrijker nog dat hij weer een goed doel heeft kunnen steunen. We zullen zijn verrichtingen voor deze krant blijven volgen. Iedereen die een bijdrage wil leveren aan dit bijzondere project kan dit doorgeven aan de redactie van deze krant.

Met de vriendelijke groetjes van Jacqueline Zitman.